از “پاول تیلیچ” نویسنده و معلم بزرگ روحانی، دربارهٔ شجاعت پرسیدند؛ او گفت: «شجاعت واقعی یعنی این‌که به رغم همه سختی‌ها و مرارت‌ها که بخشی از زندگی روزانهٔ ما هستند، به زندگی آری بگوییم!
این شجاعت می‌خواهد که همه روزه چیزی مثبت و معنی‌دار دربارهٔ زندگی و خودمان پیدا کنیم.
وقتی این کار را بکنیم، نه تنها می‌توانیم زندگی را بهتر درک کنیم، بلکه می‌توانیم زندگی معنادارتری داشته باشیم، و آن را با تمام خوبی‌هایش باور کنیم.
“دوست داشتن زندگی شاید بالاترین شکل شجاعت باشد.”»
زندگی دشوار است… و همیشه هم منصفانه نیست. اما این بدان معنا نیست که این زندگی نمی‌تواند خوب باشد، نمی‌تواند پاداش‌دهنده و لذت‌بخش باشد. هنوز هم دلایل فراوانی داریم که شجاعانه به زندگی آری بگوییم.
همان‌طور که “آن لندرز” می‌گوید: «اگر از من بخواهند بزرگتریننصیحت را به همهٔ بشریت بکنم، نصیحتم این خواهد بود: زحمت و مشقت را به عنوان امری لازم در زندگی قبول کنید، سرتان را بالا بگیرید، در چشمان ناراحتی نگاه کنید و بگویید: “من از تو بزرگتر هستم، تو نمی‌توانی من را شکست بدهی!”»